★★★
Elísabet Brekkan, fréttablaðið.
Á laugardagskvöldið var frumsýning hjá tilraunaleikhúsinu Lab Loka í nýuppgerða gamla leikhúsinu í Tjarnarbíói. Árni Pétur Guðjónsson og Rúnar Guðbrandsson stofnuðu leikhúsið 1992 en höfðu áður starfað saman í áraraðir. Enn og aftur leiða þeir saman hesta sína nú og úr verður magnað og margbreytilegt listaverk. Þvílíkt þrek og þvílíkur kraftur. Við erum öll að eldast en það er eins og Árni Pétur sé hættur við. Í eina og hálfa klukkustund vinnur hann andlegt og líkamlegt þrekvirki inn og út úr mörgum röddum og hlutverkum sem stundum skarast og eru stundum langt hvert frá öðru. Hann leikur stundum tvö hlutverk í einu, eins og þegar aðstoðarmaðurinn er að hjálpa prímadonnunnií kjólinn, og hann talar undir og inni í honum með tveimur röddum. Að takast á við sín eigin takmörk, muninn á þeim sem svíkur og þeim sem svikinn er, kynórum og hatursást er uppistaðan í atburðarásinni sem hann ferðast í gegnum í sýningunni.
Leikrit Jean Genet um Vinnukonurnar þrjár hefur í annarri mynd verið flutt hér áður, reyndar tvisvar. Þann hluta textans í verkinu hér þýddu þær Vigdís Finnbogadóttir og Melkorka Tekla Ólafsdóttir og styðjast þeir félagar við þá þýðingu. Þýðingar úr öðrum verkum Genets og allur annar texti er kominn frá þeim Árna Pétri og Rúnari. Þrekið og krafturinn, úthaldiðog textamassinn, í samblandi við tónlistina og frábær
hljóðmynd sem Garðar Borgþórsson hannaði, gerir það að verkum að það er fastur rythmi sem drífur atburðarásina áfram þó svo að um miklar endurtekningar sé að ræða. Hér ráðast þeir félagar í hið fræga leikverk Jean Genet um Vinnukonurnar þrjár sem máta flottu kjóla húsfreyjunnar og lifa lífi hennar þegar hún er ekki heima og svo deyja þær hver af annarri. Í hlutverkaleikum og sviðsetningum drepa þær frúna og mæta svo örlögum sínum.
Lágstéttarfólk sem starfar við að þjónusta hyskið vill hefna sín á yfirstétt og valdníðingum, á meðan fer listamaðurinn inn og út úr textanum með skírskotun í það sem stendur innan sviga á blaðinu og það er skemmtilegt. Texti Genet lifði ekki eigin lífi heldur voru skírskotanir beint inn í íslenskan veruleika þar sem Árni Pétur gefur sjálfur af sínu lífi og tekur beint samband við áhorfendur. Fór hann á kostum þegar hann sté inn í svigann eins og hann sagði og kynnti okkur meðal annars fyrir Siggu gömlu sem þreif hjá mömmu hans og bjó í Bjarnaborginni.
Leikmynd Filippíu Elísdóttur var heillandi með beinu kjólaröðinni eftir endilöngu baksviðinu sem gaf vel til kynna hvers konar dívu var hér um að ræða. Speglarnir þrír endurskapa ekki aðeins systurnar þrjár heldur stóðu einnig eins og gluggar inn í aðra veröld og óþægilega afhjúpandi um einsemd og óhamingju.
Það sem einkenndi sýninguna var taktur sem á stundum fór nær yfir í púls góðra rokktónleika. Þeir hafa ekkert slegið af félagarnir í að leita fanga hjá gömlu meisturum leiktækninnnar og leikstjóra eins og þeir sjálfir segja í leikskránni, þar sem upp eru taldir áhrifavaldar sem eru nánast öll leiklistarsagan á öldinni sem leið og enn lengra aftur í tímann. Það er greinilegt að blóð, sviti, tár og vandvirkni liggja á bak við þessa sýningu.
Niðurstaða: Það gneistar af Árna Pétri Guðjónssyni í þessari kraftmiklu en endurtekningarsömu sýningu.